ام بی ای نیوز: توی ترافیک مانده ام؛ خیلی هم دیرم شده و هر چند لحظه یک بار چشم می اندازم به چراغ های دیجیتال ساعت روی داشبورد ماشین. انگار هر چه بیشتر نگاهش کنم آرامتر می شود و زمان دیرتر می گذرد. تاکسی بی ملاحظه ای هم درست در محل دور زدن ماشین ها، مسافری را پیاده کرده و مسافر در کمال آرامش مشغول حساب و کتاب است. پشت من هم یکی دستش را گذاشته روی بوق و چهره اش از توی آینه هزار تا بد و بیراه می ریزد توی چشمانم. چند سانتیمتری فضا پیدا می کنم و از میان گره خوردگی خیابان جردن ماشین را می کشم بیرون و فرار می کنم.
همین که سرازیر می شوم، نرسیده به میرداماد چشمم می خورد به یک آگهی عجیب. آگهی البته عجیب نیست. آگهی دهنده عجیب است: رادیو هفت! شب های آرامش با رادیو هفت. لوگوی ساده برنامه هم وسط کادر نشسته.
اول از همه لبخند آرام و ملیح منصور ضابطیان توی ذهنم می آید، در حالی که بی حرکت نشسته روی مبلی بزرگ و فقط لبخند می زند؛ هیچ کاری نمی کند و فقط لبخند می زند. آرامش به آهستگی توی تنم می خزد و بی خیال همه چیز می شوم. کنار خیابان، جوری که مزاحم کسی نباشم نگه می دارم و با یک پیامک، برنامه اول صبحم را تغییر می دهم.
رادیو هفت مصداق خوبی از آهستگی و پیوستگی است. همین که دو نفر – محمد صوفی و منصور ضابطیان– این همه سال با هم کار می کنند، نشان می دهد که چقدر کار گروهی را بلدند و بخشی از این موفقیت مداوم، ناشی از همین روحیه کار تیمی است. حالا هم پس از مدتی طولانی و در آستانه چهارمین سالگرد آغاز برنامه رادیو هفت، تبلیغات محیطی برای برنامه شان تهیه کرده اند. یک حرکت پیشرو در میان برنامه سازان داخلی.
تحلیل شرایط صدا و سیما و برنامه سازی در آن موضوع گسترده ایست؛ اما فارغ از انحصار صدا و سیما در بازار برنامه های رادیو و تلویزیونی ایران، این اتفاق، نشانی از هوشمندی تهیه کنندگان برنامه است. این که در جایی حاضر شوی که نه تنها مخاطب تو آنجاست، بلکه هیچ رقیب دیگری نداری و این یعنی یک برد بزرگ.
تلفنی با ضابطیان صحبت می کنم. می گوید: در تبلیغات محیطی دنبال رقابت با برنامه های دیگر نیستند و نمی خواهند مخاطب جدیدی جذب کنند. دلیلش هم منطقی است؛ برای آگهی و جذب مخاطب، کدام رسانه موثرتر و گسترده تر از خود تلویزیون و رادیو است؟ هدف از این مجموعه آگهی های محیطی، برندینگ برنامه رادیو هفت است.
ضابطیان می گوید: دنبال این بوده اند که با مخاطبین برنامه شان همراه شوند. یک همراهی در طول روز با وعده دیدار شبانه. وعده ای که همان حس آرامش شبانگاهی را در ذهن مخاطبشان تکرار می کند و می تواند در شرایط کاری روز، کمی آرامش به لحظه هایشان اضافه کند.
از توانمندی های این تیم، نگاه درست به مقوله تبلیغات و اسپانسرشیپ است. در مصاحبه های دیگری در این خصوص صحبت کرده اند که چگونه باید یک تبلیغ وارد برنامه شود به طوری که به برنامه آسیب نرساند و برای تبلیغ کننده هم موثر باشد. حالا هم این آگهی محیطی نشان می دهد آن ها هوشمندانه، آهسته و آرام برنامه خودشان را پیش می برند و آجر به آجر، طبقه ای محکم در ذهن مخاطبین خود می سازند؛ طبقه ای که تنها جایگاه حضور آن هاست.
استفاده از ظرفیت های اسپانسرشیپ در جهت توسعه فعالیت های ارتباطی این برنامه از دو جهتِ هم افزا به یاری آن ها می آید. یکی از جهت تقویت ارتباط با مخاطب و وفادارسازی آن ها به برنامه و دیگری افزایش جذابیت برنامه برای آگهی دهندگان به خاطر گستره ویژه ای که مخاطبین آن دارند. این دو در یک روند رفت و برگشتی، هر یک به دیگری کمک خواهد کرد تا از نتیجه آن، برنامه بتواند رشد کند. این نحوه عملکرد برای برنامه سازان الگوی خوبی است. چرا که برای کسب درآمد از طریق اسپانسرها لازم است به مخاطب و نیازهای او توجه کنند و کیفیت برنامه ها را بالا ببرند تا از طریق افزایش بیننده یا شنونده، برنامه خود را برای حضور اسپانسرها جذاب کنند؛ و از طرف دیگر برای افزایش کیفیت برنامه ها باید به اندازه کافی هزینه کنند.
موضوع تایید کننده این نکته، اشاره ایست که ضابطیان در خصوص رسانه های محیطی مورد استفاده گوشزد می کند. برخی از تابلوها که تا قبل از این نتوانسته بود صاحبان آگهی را جذب کند، با حضور آگهی رادیو هفت، متقاضی های جدیدی پیدا کرد و به سادگی اجاره شد. تعاملی که با توجه به حمایت رسانه دارها از برنامه (در خصوص اختصاص رسانه بدون دریافت تعرفه های معمول) نتیجه ای مثبت برای هر دو طرف این آگهی در بر داشت. این مسئله می تواند رویکرد منفی برخی افراد در خصوص تبلیغات را کمی متعادل کند؛ چرا که به واقع حضور تبلیغات صحیح در جامعه می تواند به رشد همه جانبه آن جامعه کمک کند.
از ضابطیان در خصوص محل تبلیغات سوال می کنم. در حال حاضر در تهران و در مناطق امیرآباد، افریقا، میرداماد و دربند، بیلبوردهای برنامه اکران شده و لمپ پست های آن در خیابان افریقا، میرداماد و بزرگراه نیایش حضور دارد. در صورتی که امکانات و همکاری های دو جانبه امکان پذیر شود در مرحله بعدی، همین اتفاق در شهرستان ها نیز خواهد افتاد.
از این اتفاق خوشحالم. حرکتی که آغازی برای رقابت برنامه سازان رادیو و تلویزیون در حوزه های مختلف خواهد بود. تلفن را قطع می کنم و به آرامی راه می افتم. نگاهی به لوگوی برنامه رادیو هفت می اندازم و می پیچم توی میرداماد. شب های آرامش از اول صبح شروع می شود.
